year: 2013
dimensions sculptures: approx. W.35 x D.25 x H.15 cm.
materials: tripod, pan-tilt machine with laser-sensor and camera, flight case with screen and electronics, 3D prints in gray acrylic

Solid Spaces is an investigation into the machinic viewing process. The result is an artificial visitor, viewing the exhibition space from within. The artificial viewer is able to create a sculptural rendering of the space, based on its observations.
The artificial viewer scans the space from one single standpoint and measures it. It is fitted with a laser-sensor for this purpose, able to gaze in all directions. The sensor cannot look through material. The human eye cannot do that either, but our brains interpret what we see and complete what we do not see. We understand the structure of an interior even if we cannot observe this in its entirety. How does the space look if we do not interpret, do not complete what we cannot see? To demonstrate this, the space is measured point by point by the mechanical eye and translated into a spacial model. This model is subsequently materialized through a 3D printer.

In the following phase of this project, Driessens & Verstappen wish to further expand the viewing behavior of the artificial visitor. They have in mind a self-learning organism in which observation, memory and interpretation form a continual feedback system (see the project Spotter).

jaar: 2013
afmeting sculpturen: ca. B.35 x D.25 x H.15 cm.
materialen: statief, pan-tilt machine met laser-sensor en videocamera, koffer met beeldscherm en electronica, 3D prints in grijs acryl

Solid Spaces is een onderzoek naar het machinale kijkproces. Het resultaat is een artificiële bezoeker, die de tentoonstellingsruimte van binnenuit waarneemt. De artificiëele kijker kan op basis van zijn observaties een sculpturale weergave maken van de ruimte.
De kunstmatige kijker tast vanuit één enkel standpunt de ruimte af en meet het op. Hij is hiervoor uitgerust met een laser-sensor die in alle richtingen kan kijken. De sensor kan niet door materie heen kijken. Het menselijk oog kan dat ook niet, maar onze hersenen interpreteren wat we zien en vullen aan wat we niet zien. We begrijpen de structuur van een interieur ook als we deze niet in zijn geheel kunnen waarnemen. Hoe ziet de ruimte er uit als we niet interpreteren, niet invullen wat we niet kunnen zien? Om dit aanschouwelijk te maken wordt de ruimte, die puntsgewijs is opgemeten door het machinale oog, vertaald naar een ruimtelijk model. Dit model wordt vervolgens met een 3D printer gematerialiseerd.

In de volgende fase van dit project willen Driessens & Verstappen het kijkgedrag van de kunstmatige bezoeker verder uitbreiden. Ze beogen een zelflerend organisme waarbij waarneming, geheugen, en interpretatie een continu terugkoppelingssysteem vormen (zie het project Spotter).